Mode Plagal, Μάρθα Φριντζήλα, Walter Testa music group ...και οι φίλοι τους

Παίζουν μουσική, τραγουδούν, αυτοσχεδιάζουν, απαγγέλλουν, διασκεδάζουν αφόρητα και προσκαλούν στο πάρτι τους ένα φίλο τους κάθε τριήμερο:

29-30-31 Δεκεμβρίου

«ΛΙΟΥΛΕ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ»

«μια τοιχογραφία μ’ επιστρώσεις διαδοχικές, Φράγκικες ή Σλαβικές»

Οδυσσέας Ελύτης

Mode Plagal- Μάρθα Φριντζήλα -Walter Testa και ο Θανάσης Μωραΐτης Η... γνωστή παρέα τραγουδά διασκεδάζει και διασκευάζει a la Mode Plagal και Walter Testa τα τραγούδια της συντροφιά με τον Θανάση Μωραΐτη που μας ταξιδεύει σ’ άλλους χρόνους και τόπους με αρβανίτικα της Ελλάδας και της Κάτω Ιταλίας.

5-6-7 Ιανουαρίου

«Η ΜΑΡΙΑ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ»

Mode Plagal - Μάρθα Φριντζήλα -Walter Testa και η Μαρία Φαραντούρη Gospel, spirituals , μοιρολόγια και ερωτικά παραδοσιακά τραγούδια με τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μάρθα Φριντζήλα στους αυτοσχεδιασμούς, ενώ η υπόλοιπη παρέα δίνει τα ρέστα της ενορχηστρώνοντας, διασκευάζοντας και... τραγουδώντας.

12-13-14 Ιανουαρίου

Mode Plagal- Μάρθα Φριντζήλα -Walter Testa και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Οι νότες δε γυρίζουνε ποτέ στις χορδές για πολλούς λόγους... θα το διαπιστώσουν και οι ίδιοι οι ακροατές παρακολουθώντας επί σκηνής τη γνωστή παρέα να διασκεδάζει με τραγούδια δικά της και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, διασκευάζοντας τραγούδια ρεμπέτικα, λαϊκά και όχι μόνο.

19-20-21 Ιανουαρίου

«ΤΟΥΤΟΙ ΦΡΟΥΤΟΙ»

Mode Plagal - Μάρθα Φριντζήλα -Walter Testa και ο Αργύρης Μπακιρτζής θα τραγουδήσουν από Elvis μέχρι ρεμπέτικα και ό,τι βγάλει η... τράτα , παρέα με τον Αργύρη Μπαρκιτζή.

INFO: Σταυρός του Νότου, Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος, 2109226975. Εισιτ.: € 10,00.

H λέξη της χρονιάς

Έχει γούστο να βλέπεις τηλεόραση αυτές τις ημέρες. Ως σωστός μετανάστης, το κάνω με συνέπεια. Για να προσαρμοστεί στο κλίμα των ημερών, η TV πρέπει αναγκαστικά να βρει ειδήσεις συγκινητικές, ανθρώπινες, τρυφερές, εν γένει «θετικές». Και το βλέπεις, το νιώθεις ότι ζορίζεται, αλλά δίνει τον καλύτερο εαυτό της. Την υπόθεση της απαγωγής τών Πακιστανών στην Αθήνα τη συνοδεύει πάντα ένας Άγιος Βασίλης που ποζάρει με τα μικρά παιδιά... Την ακρίβεια στην αγορά τη συνοδεύει η τελετουργία του στολίσματος του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Τη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος διαδέχεται η ανιψιά του Μπιν Λάντεν, η οποία είναι Αμερικανίδα και σέξι και ως εκ τούτου δεν έχει καμία σχέση με τον φαλλοκράτη και τρομοκράτη θείο της. H ειρωνεία τής ιστορίας είναι ότι οι καμικάζι της Αλ Κάιντα τινάζονται στον αέρα, όντας σίγουροι πως στον Παράδεισο θα συναντήσουν εβδομήντα τέτοιες ανιψιές του αρχηγού τους... Πάντως, εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς πως, για όσους ψάχνουν τον Παράδεισο επί της γης, μόνο δύο τρόποι υπάρχουν πλέον για να γίνεις σίγουρα πλούσιος: να κερδίσεις το Τζόκερ ή να είσαι σεξοβόμβα και ταυτόχρονα ανιψιά του Μπιν Λάντεν, του Κάρατζιτς, του Πολ Ποτ ή έστω και του King Kong... Αλλιώς, κινδυνεύεις να μείνεις άνεργος/η για μια ζωή...
Σε κάθε περίπτωση, η πιο θεαματική μετάλλαξη της TV αυτές τις ημέρες έχει να κάνει με την εξαφάνιση της κατσαρίδας και των υπόλοιπων ζωυφίων. Εδώ που τα λέμε, η ανώνυμη κατσαρίδα θα μπορούσε άνετα να θέσει υποψηφιότητα για το πρόσωπο της χρονιάς. Πόσες ώρες συζητήσεων στα δελτία των ειδήσεων, πόσες κρυφές και φανερές κάμερες διαθέσιμες για τη χάρη της; Και να σκεφθείς πως στην εποχή της εικόνας όπου ζούμε, οι άνθρωποι θα «ψοφούσαν» να βγουν στην κάμερα έστω και για δύο δευτερόλεπτα...
Αντί της κατσαρίδας, η TV ψάχνει εξωτικά θέματα. H κάμερα ταξιδεύει στη μακρινή Λαπωνία. «Εδώ», λέει η δημοσιογράφος, «ο χρόνος έχει σταματήσει, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει κατανάλωση και ζουν ευτυχισμένοι ανάμεσα στους θεούς και τους ταράνδους...». Ύστερα, ακολουθεί αποκλειστική συνέντευξη του εκπροσώπου Τύπου των πρωτόγονων φυλών. Είναι ένας τύπος που φοράει γυαλιά Versace και μιλάει αγγλικά, προσπαθώντας να μιμηθεί τον Λάρι Κινγκ του CNN... Δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι, δυστυχώς, οι πρωτόγονοι δεν υπάρχουν πια. Δεν υπάρχουν πια ούτε οι «βάρβαροι». Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας: γιατί πρέπει να τους επινοήσουμε τώρα...
Έπειτα από όλα αυτά, έρχεται η επέτειος του τσουνάμι... Ιστορίες οδύνης πλουσίων Δυτικών και φτωχών Ασιατών. Οι εικόνες του φονικού κύματος βρίσκονται τώρα παντού: σε DVD, σε καπελάκια, σε μπλουζάκια, σε μαγιό... H επέτειος τείνει να μετατραπεί σε τουριστικό ιβέντ: τελικά, σημασία έχουν πάντα αυτοί που μένουν και όχι εκείνοι που φεύγουν. Τώρα, οι περισσότερες τουριστικές ζώνες στο νησί του Πουκέτ διαθέτουν σύστημα προειδοποίησης που «μιλάει» σε πολλές γλώσσες: εκτός από βιρμανικά. Βλέπετε, πολλά από τα θύματα ήταν Βιρμανοί λαθρομετανάστες οι οποίοι δούλευαν για ένα κομμάτι ψωμί στα πολυτελή ξενοδοχεία της περιοχής. Σε αυτόν τον κόσμο όμως, δεν πεθαίνουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο και δεν διαθέτουμε όλοι την ίδια θέση στη συμπόνια... Παντού, οι λαθρομετανάστες πεθαίνουν πάντα πιο εύκολα και ξεχνιούνται αμέσως...
Πάντως, «τσουνάμι» πρέπει να είναι και η λέξη της χρονιάς για φέτος. Δεν την ξέραμε πριν από τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Φέτος την εμπεδώσαμε: «τσουνάμι αποκαλύψεων», «τσουνάμι ανατιμήσεων», «τσουνάμι ανεργίας», «τσουνάμι επιθέσεων αυτοκτονίας», «τσουνάμι παρακολουθήσεων», «τσουνάμι απαγωγών»... Και ένα μικρό τσουνάμι με ευχές για το νέο έτος. Χρόνια Πολλά...

ΥΓ. Για τους Πακιστανούς μετανάστες στην Ελλάδα, η αποκλειστική ευχή είναι: ευτυχισμένο το νέο (μεσαιωνικό) έτος 1420. Δεν πρόκειται για κάποιο κωδικό της ΕΥΠ, της Σκότλαντ Γιάρντ ή της CIA αλλά για το μουσουλμανικό ημερολόγιο…

ΤΑ ΝΕΑ , 27/12/2005

Σύγχρονος πίνακας επικίνδυνων τύπων

«Επειδή οι πόλεμοι αρχίζουν στο μυαλό των ανθρώπων, εκεί πρέπει να κτίζουμε τις άμυνες της ειρήνης»: είναι το κύριο σύνθημα της UNESCO. Διατυπώθηκε πριν από εξήντα χρόνια, όταν μετά τη φρίκη του B' Παγκοσμίου Πολέμου σπουδαίοι διανοούμενοι αποφάσισαν να συστρατευθούν ενάντια στη μισαλλοδοξία και τον σκοταδισμό. Φέτος, στις 16 Νοεμβρίου, η UNESCO γιόρτασε τα εξήντα χρόνια από την ίδρυσή της. Όλα, λοιπόν, ήταν ωραία και συγκινητικά στην κομψότατη place de Fontenoy στο Παρίσι, όπου γινόταν η διάσκεψη του Οργανισμού. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, όμως, στα προάστια του Παρισιού, η οργή των απογόνων των μεταναστών ξεχείλιζε και η μισαλλοδοξία κραύγαζε: όπως κραύγαζε και η αντίθεση ανάμεσα στα συνθήματα υπέρ της συνύπαρξης και την ίδια την πραγματικότητα. Γιατί η πραγματικότητα λέει πως σήμερα ζούμε την έξαρση της μισαλλοδοξίας και την αναβίωση του σκοταδισμού...
Βέβαια, η κάθε εποχή έχει τους δικούς της «βαρβάρους». H στήλη, στηριζόμενη και στα τελευταία στοιχεία του «Ευρωβαρόμετρου» σύμφωνα με τα οποία ένας στους δύο Ευρωπαίους πολίτες δηλώνει ξενόφοβος (δυστυχώς, στην Ελλάδα η αναλογία είναι δύο στους τρεις) επιθυμεί να παρουσιάσει έναν σύντομο, και άκρως ελλιπή, πίνακα σύγχρονων επικίνδυνων τύπων:

Μουσουλμάνος: Σύμφωνα με την επικρατούσα «δοξασία», ο κάθε μουσουλμάνος είναι καμικάζι μέχρι την απόδειξη του αντιθέτου. Σε κάθε περίπτωση, εάν έχετε σκούρο δέρμα, α λα αραβικά, καλό είναι να μην κάνετε απότομες κινήσεις όταν βρίσκεστε σε αεροδρόμια, Μετρό και εν γένει σε δημόσιους χώρους, γιατί θα βρείτε τον μπελά σας, τουλάχιστον...

Μετανάστης: Το κύριο ελάττωμά του είναι ότι μετά τις 12 έως 16 ώρες σκληρής δουλειάς πιάνει χώρο. Εάν βρισκόταν κάποια μαγική φόρμουλα και εξαφανιζόταν, για να εμφανιστεί την επομένη στη δουλειά και χωρίς να ζητήσει ποτέ καλύτερη αμοιβή, τότε θα υπήρχε ελεύθερη πτώση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού...

Εβραίος: Ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλες τις δουλειές. Συνήθως δεν είμαστε αντισημίτες, αλλά... πιστεύουμε ότι τα Πρωτόκολλα των Σοφών τής Σιών είναι γνήσια. Κανονικά δεν έχουμε τίποτα με τους Εβραίους, αλλά... γελάμε με εκείνο το ανέκδοτο που λέει ότι «ο Εβραίος θέλει τον Γερμανό του». Κατά τα άλλα έχουμε Εβραίους φίλους, αλλά... το μοναδικό καλό παιδί που έβγαλαν ήταν ο Χριστός, ο οποίος δεν μοιάζει καθόλου με Εβραίο, γι' αυτό τον αγαπάμε και δεν ξεχνάμε πως τον φάγανε οι Εβραίοι...

Δαρβίνος: Έχει παρατηρηθεί πως όταν ο κόσμος μας μετατρέπεται σε ζούγκλα αμφισβητείται με λύσσα η θεωρία του Δαρβίνου ότι καταγόμαστε από τη ζούγκλα. Δεν είναι τυχαίο πως τον μισούν περισσότερο εκείνοι που συμβάλλουν τα μέγιστα ώστε να μετατραπεί ο ανθρώπινος κόσμος σε ζούγκλα: στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι οπαδοί του Μπους και του Μπιν Λάντεν...

Γυναίκα: Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί τις έχει χαρακτηρίσει ως «την πηγή της κάθε φίτνα (ανταρσία ενάντια στον Θεό) και εργαλείο του Σατανά...». Τα σχόλια, επομένως, περιττεύουν. Και στη Δύση, όμως, με την αναβίωση του χριστιανικού ταλιμπανισμού, αναβιώνει το σύνθημα «πίσω στις κουζίνες σας». Το Βατικανό, μάλιστα, ετοιμάζεται να εκδώσει εγχειρίδιο με οδηγίες για την «καθωσπρέπει γυναίκα», η οποία από όσα μάθαμε πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά: να μην κάνει έρωτα πριν από τον γάμο, να μην κάνει έρωτα σε ανορθόδοξες στάσεις, να απεχθάνεται τα προφυλακτικά, να μη γνωρίσει τη λέξη άμβλωση, να μυρίζει λιβάνι, να μη μένει σε διαμέρισμα που βρίσκεται πάνω από κατάστημα sex shop, να μην κάνει peeling, να κάνει (τουλάχιστον) έξι παιδιά στα πρώτα πέντε χρόνια του γάμου της και βλέπουμε...
Εδώ η στήλη σταματά, λόγω έλλειψης χώρου. Περιμένουμε όμως τη συνεισφορά και τις προτάσεις σας σχετικά με το θέμα.

ΤΑ ΝΕΑ , 20/12/2005

H Bαλεντίνα και το πολυεθνικό Kόσοβο

H Βαλεντίνα είναι Σέρβα του Κοσόβου. Τη γνώρισα πέρσι στο Εϊσενκαπέλ, στις Αυστριακές Άλπεις, στα πλαίσια μιας συνάντησης Βαλκάνιων δημοσιογράφων. Το ραδιόφωνο είναι το μεγάλο της πάθος. Ξεκίνησε την «καριέρα» της, το 1998, 18 χρόνων μόλις. Μαζί με μια ομάδα νέων δημοσιογράφων από την Πρίστινα, Σέρβων και Αλβανών, ίδρυσαν το πρώτο πολυεθνικό ραδιόφωνο: το Radio Contact (Ράδιο Επαφή). «Πιστεύαμε πως έπρεπε να σώσουμε το Κόσοβο των παιδικών μας χρόνων» - μου λέει - «η συνύπαρξή μας δεν ήταν τέλεια, αλλά μέχρι το 1988 ήταν ανθρώπινη»...
Το καθεστώς του Μιλόσεβιτς όμως δεν το ενδιέφερε η σωτηρία του Κοσόβου των παιδικών χρόνων της Βαλεντίνας. Από τις πρώτες ώρες της λειτουργίας του σταθμού άρχισαν οι απειλές, «προδότες», «καθάρματα», «θα σας καθαρίσουμε»: όλες στα σέρβικα. Δύο εβδομάδες μετά, επίλεκτες μονάδες της σερβικής αστυνομίας έκαναν ντου στα στούντιο του σταθμού. Τα έκλεισαν και ως «λάφυρο» πήραν τον πομπό του σταθμού. Τότε τα παιδιά ζήτησαν τη βοήθεια του BBC για να μπορέσουν να συνεχίσουν τις μεταδόσεις, όπως και έγινε. Μέχρι τον Μάρτιο του 1999. Μετά ήρθε ο πόλεμος, οι βόμβες του ΝΑΤΟ, η εθνοκάθαρση εις βάρος των Αλβανών, οι μαζικοί τάφοι... Τον Απρίλιο (1999) τα στούντιο του σταθμού λεηλατήθηκαν ολοσχερώς. Επιπλέον, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι του Radio Contact, Σέρβοι και Αλβανοί, υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την Πρίστινα: δεν γύρισαν ποτέ στη γενέθλια πόλη τους...
Τον Ιούλιο του 1999, μετά την αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων, οι απομείναντες από την αρχική ομάδα επαναλειτούργησαν ξανά τον σταθμό. Ανάμεσά τους και η Βαλεντίνα. Δεν άκουσε τις φωνές που την παρότρυναν να εγκαταλείψει την Πρίστινα για να σωθεί από την εκδίκηση των Αλβανών. Πίστευε ακόμα στην Πρίστινα των παιδικών της χρόνων. «Ξεκινήσαμε ξανά, σε άθλιες συνθήκες» - συνεχίζει - «χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με τα ποντίκια να κόβουν βόλτες στα στούντιο, να πηδούν ακόμα και στις κονσόλες».
Παρά την αλλαγή, το Radio Contact συνέχιζε να ενοχλεί πολύ. Από τις πρώτες ώρες της επαναλειτουργίας του ξανάρχισαν οι απειλές: «προδότες», «καθάρματα», «θα σας καθαρίσουμε»: στα αλβανικά αυτή τη φορά. Τον Απρίλιο του 2000 «άγνωστοι» έριξαν βόμβα στα στούντιο του σταθμού. Ήταν θαύμα που οι δημοσιογράφοι τη «σκαπουλάρανε» μόνο με γρατζουνιές και με καταστροφές στα μηχανήματα. Στις 19 Ιουνίου 2000, μέρα μεσημέρι, η Βαλεντίνα περπατούσε μόνη της στην οδό Μητέρας Τερέζας, στο κέντρο της Πρίστινας. Δύο άγνωστοι την πλησίασαν: «Σκύλα, πρέπει να φύγετε από το Κόσοβο», της είπαν. Μετά θυμάται έναν εκκωφαντικό κρότο, φοβερούς πόνους στο σώμα της, τα μάτια της θόλωσαν. Την πυροβόλησαν τρεις φορές. Χρειάστηκαν πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις για να επιζήσει.
H Βαλεντίνα έφυγε από την Πρίστινα. H Πρίστινα των παιδικών της χρόνων ίσως είχε χαθεί ανεπιστρεπτί. Σήμερα βρίσκεται στη Βόρεια Μιτρόβιτσα, στον «σερβικό τομέα» της χωρισμένης πόλης. Το Radio Contact εγκατέστησε και εκεί τα στούντιό του, προσπαθώντας να ανοίξει έναν δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα σε Σέρβους και Αλβανούς. Σέρβοι εθνικιστές όμως, πιστοί στο «δόγμα Μιλόσεβιτς», προσπάθησαν να τα κλείσουν. H ίδια έλαβε ξανά απειλές κατά της ζωής της: στα σέρβικα αυτή τη φορά...
H Βαλεντίνα σταματά την αφήγησή της. Το βλέμμα της είναι θλιμμένο, σχεδόν παραδομένο... Σιωπούμε και οι δύο. Εκείνη σπάει ξανά τη σιωπή: «Ο μόνος πολυεθνικός θεσμός που λειτουργεί χωρίς πρόβλημα στο Κόσοβο είναι το οργανωμένο έγκλημα»... Μέσα στην αίθουσα των συζητήσεων τα παιδιά είχαν βάλει μουσική και οι ήχοι του Κουρτ Βάιλ πλημμύρισαν το λυκόφως των Αυστριακών Άλπεων: «Youkali είναι η πατρίδα των επιθυμιών μας, είναι η ευτυχία, ένα όνειρο, μια τρέλα. Δεν υπάρχει όμως η Youkali!»...

ΤΑ ΝΕΑ , 13/12/2005

Mια ελληνική ιστορία από το Bιετνάμ

Τριάντα χρόνια συμπληρώνονται από το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ. Ο Γκουέν Ταγκ Χούι ήταν 18 χρόνων όταν οι νικητές του Βορρά μπήκαν στη Σαϊγκόν, την πρωτεύουσα των Νοτίων. Δεν ανήκε στην τάξη των νικητών. Ήταν από το Νότιο Βιετνάμ, που είχε συμμαχήσει με τους Αμερικανούς, άρα ανήκε στους ηττημένους. Στην πραγματικότητα, ανήκε στις γενιές των Βιετναμέζων που μεγάλωσαν με το μίσος: οι Νότιοι μάθαιναν πώς να μισούν τους κομμουνιστές του Βορρά, οι Βόρειοι πώς να μισούν τους «έκφυλους» του Νότου. Μέσα σε αυτό το μίσος αναμείχθηκε ο Ψυχρός Πόλεμος, Κινέζοι, Σοβιετικοί, Αμερικανοί αφήνοντας πίσω ναπάλμ, βαρβαρότητα, τρία εκατομμύρια νεκρούς και πολύ μίσος...
Τότε ο Χούι ήταν πρωτοετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Σαϊγκόν. Έζησε από κοντά το πώς, μετά το τέλος του πολέμου, οι Νότιοι έγιναν πολίτες δεύτερης κατηγορίας: εκτελέσεις, φυλακίσεις και σωφρονιστικά στρατόπεδα εργασίας ήταν η καθημερινότητα που επέβαλαν οι νικητές του Βορρά... Σε ένα τέτοιο κλίμα, ο Χούι αποφάσισε να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Κάποια στιγμή, το καθεστώς του Χο Τσι Μινχ τα έβαλε με τους Κινέζους, αποφασίζοντας την εθνοκάθαρση της κινεζικής μειονότητας του Βιετνάμ. Ο Χούι έφυγε μαζί με τους Κινέζους, με μια ψεύτικη ταυτότητα, πληρώνοντας στους φύλακες μισό κιλό χρυσό: όλη την περιουσία της οικογένειάς του...
Πέντε ημέρες ταξίδεψε μέσα σε μια βάρκα 19 μέτρων, στην οποία επέβαιναν 400 άνθρωποι... Κατέληξε στη Μαλαισία, σε ένα στρατόπεδο προσφύγων του ΟΗΕ. Έμεινε εκεί έναν χρόνο, περιμένοντας κάποια χώρα να τον φιλοξενήσει. Μία ημέρα τον ειδοποίησαν πως θα τον εξέταζε η επιτροπή και εάν περνούσε τις «εξετάσεις», θα πήγαινε σε μια σχεδόν άγνωστη χώρα για εκείνον: στην Ελλάδα. Πέρασε τις «εξετάσεις» και στις 26 Ιουλίου 1979, στις πέντε και μισή το πρωί έφθασε στην Ελλάδα. Ο Χούι θυμάται αυτήν την ημερομηνία, όπως θυμάται την ημερομηνία γέννησής του: «Κατά κάποιον τρόπο», μου λέει, «η ξενιτιά είναι μια δεύτερη ζωή. H διαφορά είναι πως την πρώτη την επιλέγουν οι γονείς σου, τη δεύτερη την επιλέγεις ο ίδιος»...
Ο Χούι ανήκει σ' αυτούς τους ξενιτεμένους που πιστεύουν πως, σε τελευταία ανάλυση, η ξενιτιά είναι επιλογή, γι' αυτόν τον λόγο ο ξενιτεμένους, εάν θέλει να επιτύχει, πρέπει να αποφασίσει πως δεν υπάρχει πια επιστροφή. Αυτό αποφάσισε και εκείνος. Έμαθε τη γλώσσα, τα έθιμα, τη νοοτροπία της νέας πατρίδας του - διατηρώντας όμως τη δική του βουδιστική θρησκεία - και δούλευε διπλά από τους ντόπιους: γιατί ξεκινούσε από το μηδέν, μόνο με τα ρούχα και τις επώδυνες μνήμες του. Έκανε κάθε είδους δουλειά και σήμερα είναι διευθυντής μιας εταιρείας, του Golden Phoenix, που διευθύνει μια αλυσίδα εστιατορίων στην Αθήνα.
H ιστορία του Χούι αποτελεί μια καταπληκτική success story της μετανάστευσης στην Ελλάδα. Αποφάσισα να την αφηγηθώ γιατί τη βρήκα άκρως ενδιαφέρουσα και παραδειγματική για ντόπιους και μετανάστες. Αλλά και για έναν επιπρόσθετο λόγο. Αυτό που βοήθησε τον Χούι να πετύχει ήταν η εργατικότητα, η εξυπνάδα του και η τύχη: «Γιατί η ξενιτιά είναι κάπως σαν τον τζόγο», λέει. Ήταν όμως και το γεγονός πως ξεκίνησε τη ζωή του στην Ελλάδα με άδεια παραμονής: ένα «προνόμιο» που δυστυχώς δεν το έχουν οι περισσότεροι μετανάστες σήμερα. Και μια λεπτομέρεια: εάν ίσχυαν οι διατάξεις του νέου μεταναστευτικού νόμου, τότε ο Χούι δεν θα τα κατάφερνε ποτέ. Ο καινούργιος νόμος θέτει στους μετανάστες απαγορευτικούς όρους για να ανοίξουν δική τους επιχείρηση, συν το ότι τους απαγορεύει να αλλάξουν νομό (!): κοντολογίς, κάθε πέρσι και καλύτερα. Και μη χειρότερα...

ΤΑ ΝΕΑ , 06/12/2005